fotoğraflar.

tarihleri anılar mühim kılar.

21 aralık ise uzun bir gecedir.
19 yıl önce benim için değerli bir arkadaşımın doğduğu gündür.

ve bir yıl önce ise başka birini kaybettiğim gün oldu.
her ölüm erkendir.
benim içinse, her zaman her şey erkendir..
ben her zaman "anne beş dakka dahaa" diye ağlayan çocuk oldum.
ben hiç bir zaman muhabbete doyamadım.
ben hep bir kadeh daha söyledim.
ben hep son bir sigara diye ortalığı dumana boğdum.

ama onunla daha hiç bir şey yapamadan gitti o.
kelimeler eksik kaldı. cümleler yarım.
unutmadım hiç bir zaman. unutturmadı da hayat zaten. facebook ta onun hayatında neler oluyor merak ediyor musun yazısının yanında resmini görünce bütün dünyayı yıkmak geldi içimden.
herkesin o resmi bir yıldan beri en az 5 kere değişmiştir belki ama onun değişmedi.
o hep öyle kaldı.
bir yerlerde biz gittikten sonra da bir şeyler muhakkak kalıyor.
zaman geçiyor.
yüzüm kırışıyor.
fotoğraflar yaşlanıyor.
ama 1 sene önce çekilen onun fotoğrafı hiç eskimiyor.
hep aynı muhafazakar gülümsemeyle bakıyor.
kulağımda ise hala onun hızlı hızlı söylediği replikler.

kimi gözlere yaş düşüyor.
kimi dudaklara sabır.
kimi özlem diyor.

ölüm hakkında ne söylense klişe belki ama.
ölüm hakikaten kimseye yakışmıyor.