hayatın bir yerlerde birileri için durması.
benim için akarken.
ben her kırmızı ışıktan sonra yeşilin yanacağını biliyorken.
ben her sabah bir şehrin aydınlanıp yorulup sonra tekrar karardığını görüyorken.
birileri için her şeyin belli bir tarihte ekranda ince bir çizgi ve lanet bir sesle kalması..
dayanmadığım bir şey diyemem. dayanılıyor çünkü. ama sinirlerimi bozuyor.
burnumun direği sızlıyor.
bir resim.
onun yanına bir yıl sonra bir yıl büyümüşünü/yaşlanmışını asamayacağını bilerek yaşamak insanı delirtebilir.
delirmiyor insanlar.
ya da bizden çok iyi saklıyorlar.
-sence de biraz..
-evet aynen öyle oldum..
2 yorum:
aynı zamanda, aynı şekilde değil belki. ama hayat her birimiz için mutlaka duruyor bir yerde, bir zaman...
ve ne zaman olacağını önce kimin duracağını bilmiyoruz. bir gün birini alıyorlar. sen artık toprağın altında kalacaksın diyorlar. biz üstünde koşmaya devam ediyoruz.
Yorum Gönder