yollu yazı.

yol beni yorar.
yoldan hoşlanmam. yolculuklar kimi zaman iyidir hoştur. dinlemece-dinlenmecedir. ama bilhassa şehir içinde bir yere varma amaçlı gidilen ama bir türlü bitmeyen yollar aynı melankoliklikte ve liriklikte değildir. halbuki mide bulantısı gibi sorunlarım da yok. kitap okuyabiliyorum çoğunlukla. yol beni tutmaz ama yorar.
hayatım boyunca çevremdeki insanlara oranla daha merkezi yerlerde oturdum.
"nerdesin?" diyen telefona balkona çıkıp "geliyorum yoldayım. 10 dakikaya ordayım" dedim. hakikaten 10 olmasa da en geç bi 15 dakikaya ordaydım.

şehir içi uzun yol beni ürkütür.

bi esaslı uzun yol hazırlığı yapamazsın. ama bir tuhaftır. şehir içi uzun yol ile ilk tanışmam fidan elvankente taşınınca olmuştu. su almıştık, bi iki de atıştırmalık bi şey diye hatırlıyorum sanki. çok zaman önceydi tabi. kestirmesi güç.

beni yola ikna etmek her zaman maharet istedi. trilyon tane bahane sunabildim her zaman. "sen gel" dedim hep. "sen gel." yaptım da çoğu zaman. "sen gel ben kahvaltı hazırlarım." "sen gel ben çay koyarım" "sen gel ben pasta yaparım".. cazip şeyler kişisine göre hep buldum.

dün bulamadım, bahçeşehire gittim. çift katlı otobüs konforu hiç bir şeyde yok. wirless bile mevcut. tuvalet bile olabilirdi. sormadım ama olsa şaşırmazdım. şarjın biterse şarj ediyorlar falan. %100 müşteri memnuniyeti. gerçi normal otobüs parasına elde edemiyorsunuz bu konforu. 3 küsür lira. ayırca aylık akbil geçmiyor.

uzun yoldan daha kötüsü tam olarak ne kadar olduğu bilinmeyen uzun yoldur. 10 dakikada bir kaç dakika kaldı diye soruyorum sadece 5 dakika oynuyor. bir terslik seziyorum.
hiç bilmediğim yerlerden geçerken açıkcası inanılmaz müsterihtim. yolu baştan kabullenmiştim. durak kaçırma gibi bi ihtimalim yoktu. hele şu ilk saati bi geçirelim öyle inip sorucam muavine gölet durağını. plan bu.
1 saatin sonunda aşağı inip muavine gölet durağını sorduğumda ise rahatlama diz boyuydu.

"ablası son durak ora."

son durakta inmek can sıkıcıdır. tamam durak kaçırdım nerdeyiz derdi yoktur ama sanki evsizmişim gibi. işsizim de şehrin en sonuna kadar gidiyormuşum gibi.


istanbulun her yeri farklı. ama kenarlar ve ortalar arası uçurum. dönüşte bindiğim otobüste wirless falan yoktu. kitap da okumak istemedi canım. etrafa bakındım. herhalinden büyüyünce düzen takıntısı olacağı belli bir çocuğun legolardan yaptığı bir kent gibi duruyordu önümde. fazla düzenli. kuleler kuleler kuleler... çıplaklık hissi uyandırıyor bende. sanki içleri hep boş. gelecek yüz yılın insanları için şimdiden yapılmış uzun uzun binalar. yapay. benim estetik anlayışımdan uzak.

ben küçükken legolardan kule yaparken hep bi tık bi tık kaydıra kaydıra yapardım. ağırlık merkezini hiç ayarlayamaz, en sonuncuyu koyduğumda devrilmesine hayretle, pişmanlıkla değil ama biraz buruklukla bakardım. benden mühendis olmayacağı kesindi zaten. merdivenli şeyleri severdim ben. amaçsız basamaklar, amaçlı basamaklar. amacı aya çıkmak olan yıldızlardan düşen basamaklar. altını doldurmazsan sağlam olmaz o basamaklar. altını doldurmaya hep üşendim pratikte. okula başladığımda teoride boyadım ama. çöp adamlara hep daha fazla önem verdim. onların can güvenliği mühimdi. güneş parlarken bacadan duman çıkardım. sonbaharda değil de, ilk bahardaki güneş hiç bi işe yaramazdı çünkü.

konu bu değil gerçi konu düzenli kentleşme. anlık şatafat seven, kimi zaman barok esintilerle mest olan biri olsam da genelde sadeliği severim. bunu bu ara bilhassa odamda farkediyorum. çok kalabalıkmış gibime geliyor. kütüphaneler üstüme üstüme geliyor. halbuki hep bir sürü raflı bir oda hayal etmiştim. ama bu ara odamda büyük bi kavga içindeyim eşyalarımla.

ben şehir bölge planlamacı olsaydım bahçeşehirvari yerler yapmazdım. her ne kadar başım götürmüyor desem de ben o Galata'nın abzürdlüğünü seviyorum mesela. ağzımı doldura doldura söylediğim iki kelime: çarpık kentleşme! bu hoş bir şey değil tabi ama yine de eminönünden kadıköye giderken bir sürü abuk subuk yapı arasından el sallayan bi Galata Kulesi bence güzel. uzun cam binalar arasında mı kalsaydı?
mahremiyeti hiçe sayan engebeli arazilerde teraslı balkonlu yerleşme ise beni bir diğer eğlendiren şey aslında. balkondan baktığında yan çapraz binanın terasında asılmış çamaşırları sayabildiğin bi karmaşa. güvenlik sıfır. düzen sıfır. ama bir emir kusturica filmi tadı. samimi bir ortam. ankarada en bariz örneği ise demirtepe.
demirtepede emir kusturicayı alıp biraz yüksek bir yere çıkarsanız onu bile şaşırtacak şeyler görebilirsiniz. birbirinin terasına kuşbakışı bakan evler, terasta horoz tavuk besleyenler, daireye girmek için balkonu yıktırıp balkon kapısını kullananlar gibi gibi gibi.. hayat koşulları ve üşengeçlik insanların pratik zekasını geliştiriyor. iddia ediyorum benim diyen mühendisten çok daha parlak fikirleri olan adamlar fotokopi çekiyor demirtepede.

ah! gerçi birbirine yakın evlerden de nefret ediyorum. penceremi açıp sigara yakacakken karşı binadaki kadının sanki onun balkonuna çıkmışım gibi dik dik bakmasından boğuluyorum. açıklık istiyorum. yükseklik istiyorum. bağ bahçe istiyorum. teras balkon istiyorum.... -dıt dıt dıt dııııt-


iş bu yazıda tutarsızlık sezenlere ne desem bilemiyorum. evlenilcek kişi eğlenilcek kişi ayrımı var ya ondan esasen bu yazının özü. eğlenilcek yapılaşma-evlenilcek yapılaşma.