gelecek uzun sürer.

"savaş bir gün biterse kendimize şunu sormalıyız, peki ya ölüleri ne yapacağız, neden öldüler?"

filmden sonra otobüste gölgesizleri okuyordum.

"hatta böyle bir karşılaşma için her an hazır tutmuştu kendini; önce hiç kıpırdamadan görüntüsüne alışsın diye ata bir kaç dakikafırsat verecek, sonra parmaklarının ucuna basa basa yaklaşıp burnunu okşayacak ve çenesinin altına namluyu sokup birdenbire ateşleyecekti. at, beynine saplanan kurşunla birlikte şahlanacaktı tabii, ardından, karanlığa fışkıran kanını bile görmeden yere devrilecekti. belki kuyruğunu birkaç kez sallayacaktı o sırada, yekinmek için bacaklarını bir kaç kez hareket ettirecekti ama kesinlikle kasılıp kalacak ve ölecekti."

hasan ali toptaşın öldürdüğü atla filmde ölen at çok başka nedenlerden ölmüştü tabii. ama aynı betimlemeyle. acaba aynı şekilde öldükten sonra neden önemsizleşebilir mi?

hem realist hem romantik bir filmdi. akım olarak. 25 yıl sonrasına dair hayaller kısmı hele.. gerçi o karadenizi bisikletle gezmece falan. neyse ben en çok afişteki sahneyi sevdim ama. yağmurla uyanmaca. hoştu.

bir de:
"ne korkunç, bir başına düşünmek şimdi seni 
daha da korkunç, bir başına değilsen oysa 
şeytan öylesine doyumsuz bir güzellik vermiş ki sana 
ne acı bu denli geç rastlamak sana 
ve böylesine erken ayrı kalmak sonunda."
(andrey voznesenski)


aslında düşündüm de bu şiirin başını ahmet okumadan önce sumru kütüphaneye bakarken tellenen sigarayı hepsinden çok sevdim.